NO A LA IDOLATRÍA DEL DINERO – VIII Domingo del Tiempo ordinario

NO A LA IDOLATRÍA DEL DINERO – VIII Domingo del Tiempo ordinario

8 Tiempo ordinario (A) Mateo 6, 24-34
NO A LA IDOLATRÍA DEL DINERO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA,
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA.- EL Dinero, convertido en ídolo absoluto, es para Jesús el mayor enemigo de ese mundo más digno, justo y solidario que quiere Dios. Hace ya veinte siglos que el Profeta de Galilea denunció de manera rotunda que el culto al Dinero será siempre el mayor obstáculo que encontrará la Humanidad para progresar hacia una convivencia más humana.
La lógica de Jesús es aplastante: “No podéis servir a Dios y al Dinero”. Dios no puede reinar en el mundo y ser Padre de todos, sin reclamar justicia para los que son excluidos de una vida digna. Por eso, no pueden trabajar por ese mundo más humano querido por Dios los que, dominados por el ansia de acumular riqueza, promueven una economía que excluye a los más débiles y los abandona en el hambre y la miseria.

Es sorprendente lo que está sucediendo con el Papa Francisco. Mientras los medios de comunicación y las redes sociales que circulan por internet nos informan, con toda clase de detalles, de los gestos más pequeños de su personalidad admirable, se oculta de modo vergonzoso su grito más urgente a toda la Humanidad: “No a una economía de la exclusión y la iniquidad. Esa economía mata”.

Sin embargo, Francisco no necesita largas argumentaciones ni profundos análisis para exponer su pensamiento. Sabe resumir su indignación en palabras claras y expresivas que podrían abrir el informativo de cualquier telediario, o ser titular de la prensa en cualquier país. Solo algunos ejemplos.

“No puede ser que no sea noticia que muera de frío un anciano en situación de la calle y que sí lo sea la caída de dos puntos en la bolsa. Eso es exclusión. No se puede tolerar que se tire comida cuando hay gente que pasa hambre. Eso es iniquidad”.

Vivimos “en la dictadura de una economía sin rostro y sin un objetivo verdaderamente humano”. Como consecuencia, “mientras las ganancias de unos pocos crecen exponencialmente, las de la mayoría se quedan cada vez más lejos del bienestar de esa minoría feliz”.

“La cultura del bienestar nos anestesia, y perdemos la calma si el mercado ofrece algo que todavía no hemos comprado, mientras todas esa vidas truncadas por falta de posibilidades nos parecen un espectáculo que de ninguna manera nos altera”.

Como ha dicho él mismo: “este mensaje no es marxismo sino Evangelio puro”. Un mensaje que tiene que tener eco permanente en nuestras comunidades cristianas. Lo contrario podría ser signo de lo que dice el Papa: “Nos estamos volviendo incapaces de compadecernos de los clamores de los otros, ya no lloramos ante el drama de los demás”. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

NÃO À IDOLATRIA DO DINHEIRO

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
O Dinheiro, convertido em ídolo absoluto, é para Jesus o maior inimigo desse mundo mais digno, justo e solidário que quer Deus. Faz já vinte séculos que o Profeta da Galileia denunciou de forma rotunda que o culto ao Dinheiro será sempre o maior obstáculo que encontrará a Humanidade para progredir para uma convivência mais humana.

A lógica de Jesus é esmagadora: “Não podeis servir Deus e o Dinheiro”. Deus não pode reinar no mundo e ser Pai de todos, sem reclamar justiça para os que são excluídos de uma vida digna. Por isso, não podem trabalhar por esse mundo mais humano querido por Deus os que, dominados pela ansia de acumular riqueza, promovem uma economia que exclui os mais débeis e os abandona na fome e na miséria.

É surpreendente o que está a suceder com o Papa Francisco. Enquanto os meios de comunicação e as redes sociais que circulam pela internet nos informam, com todo tipo de detalhes, dos gestos mais pequenos da sua personalidade admirável, oculta-se de forma vergonhosa o seu grito mais urgente a toda a Humanidade: “Não a uma economia da exclusão e da iniquidade. Essa economia mata”.

No entanto, Francisco não necessita de longas argumentações nem profundas análises para expor o seu pensamento. Sabe resumir a sua indignação em palavras claras e expressivas que poderiam abrir as notícias de qualquer telejornal, ou ser título da imprensa em qualquer país. Só alguns exemplos.

“Não pode ser que não seja notícia que morre de frio um ancião na rua e que pelo contrário o seja a queda de dois pontos na bolsa. Isso é exclusão. Não se pode tolerar que se atire fora comida quando há gente que passa fome. Isso é iniquidade”.

Vivemos “na ditadura de uma economia sem rosto e sem um objetivo verdadeiramente humano”. Como consequência, “enquanto os ganhos de uns poucos crescem exponencialmente, os da maioria ficam cada vez mais afastados do bem-estar dessa minoria feliz”.

“A cultura do bem-estar anestesia-nos, e perdemos a calma se o mercado oferece algo que todavia no compramos, enquanto todas essas vidas truncadas pela falta de possibilidades nos parecem um espetáculo que de nenhuma forma nos altera”.

Como disse ele mesmo: “esta mensagem não é marxismo mas Evangelho puro”. Uma mensagem que tem de ter eco permanente nas nossas comunidades cristãs. O contrário poderia ser sinal do que diz o Papa: “Estamos a tornar-nos incapazes de compadecer-nos dos clamores dos outros, já não choramos ante o drama dos outros”.

NO ALL’IDOLATRIA DEL DENARO

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Il Denaro, convertito in idolo assoluto, è per Gesù il maggior nemico di quel mondo più degno, giusto e solidale che vuole Dio. Venti secoli fa il Profeta di Galilea denunciò in maniera chiara che il culto al Denaro sarà sempre il maggior ostacolo che incontrerà l’Umanità nel suo cammino verso una convivenza più umana.

La logica di Gesù è schiacciante: Non potete servire Dio e la ricchezza. Dio non può regnare nel mondo ed essere Padre di tutti senza reclamare giustizia per quelli che sono esclusi da una vita degna. Per questo, non possono lavorare per questo mondo più umano voluto da Dio quelli che, dominati dall’ansia di accumulare ricchezza, promuovono un’economia che esclude i più deboli e li abbandona nella fame e nella miseria.

È sorprendente quello che sta accadendo con Papa Francesco. Mentre i mezzi di comunicazione e le reti sociali che circolano per internet ci informano con ogni genere di dettagli dei gesti più piccoli della sua mirabile personalità, si occulta in modo vergognoso il suo grido più urgente a tutta l’Umanità: “No a un’economia dell’esclusione e dell’iniquità. Questa economia uccide”.

Tuttavia, Francesco non ha bisogno di lunghe argomentazioni né di profonde analisi per esporre il suo pensiero. Sa riassumere la sua indignazione in parole chiare ed espressive che potrebbero iniziare l’informazione di qualsiasi telegiornale, o essere titolo nella stampa in qualsiasi paese. Solo qualche esempio.

“Non può essere che non sia notizia che muoia di freddo un anziano senza tetto e che lo sia la caduta di due punti della borsa. Questo è esclusione. Non si può tollerare che si getti cibo quando c’è gente che soffre la fame. Questo è iniquità”.

Viviamo “nella dittatura di un’economia senza volto e senza un obiettivo veramente umano”. Come conseguenza, “mentre i guadagni di alcuni pochi crescono esponenzialmente, quelli della maggioranza restano sempre più lontani dal benessere di quella minoranza felice”.

“La cultura del benessere ci anestetizza, e perdiamo la calma se il mercato offre qualcosa che ancora non abbiamo comprato, mentre tutte quelle vite rotte dalla mancanza di possibilità ci sembrano uno spettacolo che in nessun modo ci altera”.

Come ha detto egli stesso: “Questo messaggio non è marxismo ma Evangelo puro”. Un messaggio che deve aver eco permanente nelle nostre comunità cristiane. Il contrario potrebbe essere segno di quel che dice il Papa: “Stiamo diventando incapaci di avere compassione delle grida degli altri, non piangiamo più davanti al dramma altrui”.

NON A L’IDOLATRIE DE L’ARGENT

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

L’Argent, devenu idole absolue, est pour Jésus le plus grand ennemi de ce monde plus digne, plus juste et plus solidaire que Dieu veut. Cela fait déjà vingt siècles que le Prophète de Galilée a dénoncé de manière tranchante que le culte de l’Argent sera toujours le plus grand obstacle que l’Humanité rencontrera pour avancer vers une société plus humaine.

La logique de Jésus est écrasante : « Vous ne pouvez pas servir Dieu et l’Argent ». Dieu ne peut pas régner dans le monde et être le Père de tous, sans réclamer justice pour ceux qui ont été exclus d’une vie digne. C’est pourquoi, les personnes qui, obsédées par le désir d’accumuler des richesses, favorisent une économie excluant les plus faibles, les abandonnant à la famine et à la misère, ne peuvent pas travailler à la venue de ce monde plus humain voulu par Dieu.
Ce qui arrive avec le Pape François est surprenant.

Alors que les mas media et les réseaux sociaux qui circulent à travers l’Internet, nous informent en détail des plus petits gestes de son admirable personnalité, on cache de façon éhontée son cri le plus urgent lancé à l’humanité : « Non à une économie de l’exclusion et de l’iniquité. Cette économie tue ».

Cependant, François n’a pas besoin de longues argumentations ni de profondes analyses pour exposer sa pensée. Il sait résumer son indignation dans des paroles claires et expressives qui pourraient faire la une de n’importe quel journal télévisé, ou de n’importe quel journal de tout pays. En voici quelques exemples.

“Ce n’est pas possible que voir un vieillard mourir de froid dans la rue ne soit pas une nouvelle et que la chute de deux points à la Bourse en soit une. Cela s’appelle l’exclusion. C’est intolérable que l’on jette de la nourriture alors qu’il y a des gens qui ont faim. Cela s’appelle l’iniquité”.

Nous vivons “dans la dictature d’une économie sans visage et sans un objectif véritablement humain ». En conséquence : « alors que les gains d’un petit nombre augmentent de façon exponentielle, ceux de la minorité s’éloignent de plus en plus du bien-être de cette minorité heureuse ».

“La culture du bien-être nous anesthésie et nous fait perdre le calme lorsque le marché offre quelque chose que nous n’avons pas encore acheté, alors que toutes ces vies tronquées par le manque de possibilités, nous apparaissent comme un spectacle qui nous laisse complètement indifférents”.

Comme il l’a dit lui-même : « ce message n’est pas marxisme mais Evangile pur ». Un message qui doit trouver un écho permanent dans nos communautés chrétiennes. Le contraire pourrait être signe de ce que le Pape dit : « Nous sommes en train de devenir incapables de compatir aux clameurs des autres, incapables de pleurer devant le drame des autres. »

NO! TO THE IDOLATRY OF MONEY

José Antonio Pagola.

Money, changed into an absolute idol, is for Jesus the greatest enemy of the world God desires – one that is more dignified, just and living in solidarity. It’s now been 20 centuries since the Galilean Prophet roundly denounced that the cult of Money would always be the greatest obstacle Humanity would face in progressing toward living together more humanly.
Jesus’ logic is crushing: “You can’t serve both God and Money”.

God can’t reign in a world and be Father of all, without reclaiming justice for those who are excluded from a life of dignity. That’s why we can’t work for that more human world that God wants if we are dominated by an anxious accumulation of wealth, or if we promote an economy that excludes the weakest and abandons them to hunger and misery.

It’s surprising what’s happening with Pope Francis. While the press and the social internet inform us down to the smallest detail about the least gesture of his admirable personality, his most urgent cry to all Humanity gets hidden away in embarrassment: “No! to an economy of exclusion and evil. Such an economy kills.”

However Francis doesn’t need long arguments or deep analyses to put forth his thinking. He knows how to summarize his indignation in clear and expressive words that can open the day’s summary of whatever news program, or form the headline of the press in whatever country. Just a few examples.

“How can it be that it is not a news item when an elderly homeless person dies of exposure, but it is news when the stock market loses two points? This is a case of exclusion. Can we continue to stand by when food is thrown away while people are starving? This is a case of inequality.”

We live “in a tyranny that is invisible and often virtual, which relentlessly imposes its own laws”. As a result, “while the earnings of a minority are growing exponentially, so too is the gap separating the majority from the prosperity enjoyed by those happy few.”
“The culture of prosperity deadens us; we are thrilled if the market offers us something new to purchase. In the meantime all those lives stunted for lack of opportunity seem a mere spectacle; they fail to move us.”

As he himself has said: “this message isn’t Marxism, but pure Gospel”. A message that has to resound permanently in our Christian communities. Anything else would be a sign of what the Pope says: “We end up being incapable of feeling compassion at the outcry of the poor, weeping for other people’s pain.”

EZ DIRUAREN IDOLATRIARI

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Dirua, erabateko idolo bihurtua den hori da Jesusentzat etsairik handiena, Jainkoak duinago, zuzenago eta solidarioago nahi duen mundu honentzat. Hogei mende dira jada, Galileako Profetak salatu zuela: Gizadiak Diruari eskainitako kultua izango duela beti oztoporik handiena, elkar bizitza gizakoiago baterantz jo ahal izateko.

Guztizkoa da Jesusen logika: «Ezin izan zarete Jainkoaren eta Diruaren zerbitzari». Jainkoa ezin izan da errege munduan, ezin izan da guztien Aita, baldin eta zuzentasuna exijitzen ez bada bizitza duin batetik baztertuak direnentzat. Horregatik, Jainkoak nahi duen mundu gizakoiago horrentzat ezin lan egin dute, aberastasunak metatzeko irrikak harturik, jenderik ahulena baztertu eta goseari eta miseriari emanik uzten duen ekonomia bat sustatzen dutenak.

Txundigarria da Frantzisko aita santuarekin gertatzen ari dena. Komunikabideek eta interneten zirkulatzen duten sare sozialek Frantziskoren keinurik txikienen berri xehetasun-mota oroz ematen digute; baina ezkutatu egiten dute, era lotsagarrian, Gizadi osoari egiten dion deiadarrik premiazkoen hau: «Ez borobil bat ekonomia baztertzaile eta zital bati. Hiltzailea da ekonomia hori».

Alabaina, Frantziskok ez du argudiatze luzeen beharrik, ezta analisi sakonen beharrik ere, bere pentsaera adierazteko. Gai da bere haserrea hitz argi eta adierazkorrez laburtzeko; edozein teleberriren albistegiren lerroburu edota edozein lurraldetako prentsaren titulu nagusi izan litezkeen hitzez, alegia. Adibide batzuk, soilik.

«Ezin onar liteke albiste ez izatea adineko pertsona bat hotzak hiltzea kale gorrian eta, aldiz, albiste izatea burtsak bi puntuz behera egin izana. Bazterketa da hori. Ezin onar liteke janaria botatzea, goseak dagoen jenderik baden bitartean. Zitalkeria da hori».

«Aurpegirik gabeko eta zinezko helburu gizatarrik gabeko ekonomia baten diktadurapean» bizi gara. Ondorioz, «gutxi batzuen irabaziak esponentzialki hazten diren bitartean, gehiengoen irabaziak gero eta beherago doaz gutxiengo zoriontsu horren ongizatearen aldean».

«Ongizatearen kulturak anestesiatu, sorgortu egiten gaitu, eta ez gara lasai gelditzen, baldin eta merkatuak artean erosi ez dugun zerbait eskaintzen badigu; eta, ahalbide faltaz hegoak ebakirik gelditu diren beste bizitza horiek ezertan erasaten ez diguten ikuskari huts gertatzen zaizkigu».

Frantziskok berak esana duenez, «mezu hau ez da marxismoa, baizik Ebanjelio hutsa». Gure kristau-elkarteetan etengabeko oihartzuna izan beharko lukeen mezu bat da. Horren kontrakoa, Frantziskok esaten digun beste honen seinale izan liteke: «Besteen garrasiez errukitzeko ezgai bihurtzen ari gara, ez dugu jada negarrik egiten gainerakoen dramaren aurrean».

NO A LA IDOLATRIA DEL DINER

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

El Diner, convertit en ídol absolut, és per a Jesús el major enemic d’aquest món més digne, més just i més solidari que vol Déu. Ja fa vint segles que el Profeta de Galilea va denunciar de manera rotunda que el culte al Diner serà sempre el major obstacle que trobarà la Humanitat per progressar cap a una convivència més humana.

La lògica de Jesús és aclaparadora: «No podeu servir alhora Déu i el diner». Déu no pot regnar en el món i ser Pare de tots, sense reclamar justícia per als que són exclosos d’una vida digna. Per això, no poden treballar per aquest món més humà volgut per Déu aquells que, dominats per l’ànsia d’acumular riquesa, promouen una economia que exclou els més febles i els abandona a la fam i la misèria.

És sorprenent el que està succeint amb el Papa Francesc. Mentre els mitjans de comunicació i les xarxes socials que circulen per internet ens informen, amb tota mena de detalls, dels gestos més petits de la seva personalitat admirable, s’oculta de manera vergonyosa la seva crida més urgent a tota la Humanitat: «No a una economia de l’exclusió i la iniquitat. Aquesta economia mata».

No obstant això, Francesc no necessita llargues argumentacions ni profundes anàlisis per exposar el seu pensament. Sap resumir la seva indignació en paraules clares i expressives que podrien obrir l’informatiu de qualsevol telenotícies, o ser titular de la premsa en qualsevol país. Només alguns exemples.

«No pot ser que no sigui notícia que mori de fred un ancià que viu al carrer i que sí ho sigui la caiguda de dos punts a la borsa. Això és exclusió. No es pot tolerar que es llenci menjar quan hi ha gent que passa gana. Això és iniquitat».

Vivim «en la dictadura d’una economia sense rostre i sense un objectiu veritablement humà». Com a conseqüència, «mentre els guanys d’uns pocs creixen exponencialment, els de la majoria es queden cada vegada més lluny del benestar d’aquesta minoria feliç».

«La cultura del benestar ens anestesia, i perdem la calma si el mercat ofereix alguna cosa que encara no hem comprat, mentre totes aquesta vides trencades per falta de possibilitats ens semblen un espectacle que de cap manera ens altera».

Com ha dit ell mateix: «aquest missatge no és marxisme sinó Evangeli pur». Un missatge que ha de tenir ressò permanent a les nostres comunitats cristianes. El contrari podria ser signe del que diu el Papa: «Ens estem tornant incapaços de compadir-nos dels clams dels altres, ja no plorem davant el drama dels altres».

NON Á IDOLATRÍA DO DIÑEIRO

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

O Diñeiro, convertido en ídolo absoluto, é para Xesús o maior inimigo dese mundo máis digno, xusto e solidario que quere Deus. Fai xa vinte séculos que o Profeta de Galilea denunciou de xeito rotundo que o culto ao Diñeiro será sempre o maior obstáculo que atopará a Humanidade para progresar cara a unha convivencia máis humana.

A lóxica de Xesús é aplastante: “Non podedes servir a Deus e ao Diñeiro”. Deus non pode reinar no mundo e ser Pai de todos, sen reclamar xustiza para os que son excluídos dunha vida digna. Por iso, non poden traballaren por ese mundo máis humano querido por Deus os que, dominados polo ansia de acumular riqueza, promoven unha economía que exclúe aos máis débiles e abandónaos na fame e a miseria.

É sorprendente o que está sucedendo co Papa Francisco. Mentres os medios de comunicación e as redes sociais que circulan por internet infórmannos, con toda clase de detalles, dos xestos máis pequenos da súa personalidade admirábel, ocúltase de modo vergonzoso o seu berro máis urxente a toda a Humanidade: “Non a unha economía da exclusión e da iniquidade. Esa economía mata”.

Con todo, Francisco non necesita longas argumentacións nin profundas análises para expor o seu pensamento. Sabe resumir a súa indignación en palabras claras e expresivas que poderían abriren o informativo de calquera telediario, ou ser titular da prensa en calquera país. Só algúns exemplos.

“Non pode ser que non sexa noticia que morra de frío un ancián en situación “de rúa” e que si o sexa a caída de dous puntos na bolsa. Iso é exclusión. Non se pode tolerar que se tire comida cando hai xente que pasa fame. Iso é iniquidade”.

Vivimos “na ditadura dunha economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano”. Como consecuencia, “mentres as ganancias duns poucos medran exponencialmente, as da maioría fican cada vez máis lonxe do benestar desa minoría feliz”.
“A cultura do benestar anestésianos, e perdemos a calma si o mercado ofrece algo que aínda non compramos, mentres todas esa vidas truncadas por falta de posibilidades parécennos un espectáculo que de ningún xeito nos altera”.

Como dixo el mesmo: “esta mensaxe non é marxismo, senón Evanxeo puro”. Unha mensaxe que ten de ter eco permanente nas nosas comunidades cristiás. O contrario podería ser signo do que di o Papa: “Estámonos volvendo incapaces de compadecérmonos dos clamores dos outros, xa non choramos ante o drama dos demais”.

eclesalia.net