EL CAMINO – V Domingo de Pascua

5 Pascua (A) Juan 14, 1-12
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, lagogalilea@hotmail.com
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 14/05/14.- Al final de la última cena, los discípulos comienzan a intuir que Jesús ya no estará mucho tiempo con ellos. La salida precipitada de Judas,

el anuncio de que Pedro lo negará muy pronto, las palabras de Jesús hablando de su próxima partida, han dejado a todos desconcertado y abatidos. ¿Qué va ser de ellos?
Jesús capta su tristeza y su turbación. Su corazón se conmueve. Olvidándose de sí mismo y de lo que le espera, Jesús trata de animarlos:”Que no se turbe vuestro corazón; creed en Dios y creed también en mí”. Más tarde, en el curso de la conversación, Jesús les hace esta confesión: “Yo soy el camino, la verdad y la vida. Nadie va al Padre, sino por mí”. No lo han de olvidar nunca.
“Yo soy el camino”. El problema de no pocos no es que viven extraviados o descaminados. Sencillamente, viven sin camino, perdidos en una especie de laberinto: andando y desandando los mil caminos que, desde fuera, les van indicando las consignas y modas del momento.
Y, ¿qué puede hacer un hombre o una mujer cuando se encuentra sin camino? ¿A quién se puede dirigir? ¿Adónde puede acudir? Si se acerca a Jesús, lo que encontrará no es una religión, sino un camino. A veces, avanzará con fe; otras veces, encontrará dificultades; incluso podrá retroceder, pero está en el camino acertado que conduce al Padre. Esta es la promesa de Jesús.
“Yo soy la verdad”. Estas palabras encierran una invitación escandalosa a los oídos modernos. No todo se reduce a la razón. La teoría científica no contiene toda la verdad. El misterio último de la realidad no se deja atrapar por los análisis más sofisticados. El ser humano ha de vivir ante el misterio último de la realidad
Jesús se presenta como camino que conduce y acerca a ese Misterio último. Dios no se impone. No fuerza a nadie con pruebas ni evidencias. El Misterio último es silencio y atracción respetuosa. Jesús es el camino que nos puede abrir a su Bondad.
“Yo soy la vida”. Jesús puede ir transformando nuestra vida. No como el maestro lejano que ha dejado un legado de sabiduría admirable a la humanidad, sino como alguien vivo que, desde el mismo fondo de nuestro ser, nos infunde un germen de vida nueva.
Esta acción de Jesús en nosotros se produce casi siempre de forma discreta y callada. El mismo creyente solo intuye una presencia imperceptible. A veces, sin embargo, nos invade la certeza, la alegría incontenible, la confianza total: Dios existe, nos ama, todo es posible, incluso la vida eterna. Nunca entenderemos la fe cristiana si no acogemos a Jesús como el camino, la verdad y la vida. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

O CAMINHO
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
No fim da última ceia, os discípulos começam a intuir que Jesus já não estará muito tempo com eles. A saída precipitada de Judas, o anúncio de que Pedro o negará brevemente, as palavras de Jesus falando da Sua próxima partida, deixaram todos desconcertados e abatidos. Que vai ser deles?
Jesus capta a sua tristeza e a sua perturbação. O Seu coração comove-se. Esquecendo-se de Si mesmo e do que o espera, Jesus trata de animá-los: “Que não se perturbe o vosso coração; acreditai em Deus e acreditai em Mim”. Mais tarde, no decurso da conversa, Jesus faz-lhes esta confissão: “Eu sou o caminho, a verdade e a vida. Ninguém vai ao Pai, senão por mim”. Nunca o deverão esquecer.
“Eu sou o caminho”. O problema de não poucos não é que vivam extraviados ou desencaminhados. Simplesmente, vivem sem caminho, perdidos numa espécie de labirinto: andando e desandando os mil caminhos que, desde fora, lhes vão indicando os slogans e as modas do momento.
E, que pode fazer um homem ou uma mulher quando se encontra sem caminho? A quem se pode dirigir? Onde pode acudir? Se se aproxima de Jesus, o que encontrará não é uma religião, mas um caminho. Às vezes, avançará com fé; outras vezes, encontrará dificuldades; inclusive poderá retroceder, mas está no caminho correto que conduz ao Pai. Esta é a promesa de Jesus.
“Eu sou a verdade”. Estas palavras encerram um convite escandalosa aos ouvidos modernos. Nem tudo se reduz à razão. A teoria científica não contem toda a verdade. O mistério último da realidade não se deixa apanhar pelas análises mais sofisticadas. O ser humano há-de viver ante o mistério último da realidade
Jesus apresenta-se como caminho que conduz e aproxima esse Mistério último. Deus não se impõem. Não força ninguém com provas nem evidências. O Mistério último é silêncio e atracão respeitoso. Jesus é o caminho que nos pode abrir a sua Bondade.
“Eu sou a vida”. Jesus pode ir transformando a nossa vida. Não como o mestre longínquo que deixou um legado de sabedoria admirável à humanidade, sino como alguém vivo que, desde o mesmo fundo do nosso ser, nos infunde um germe de vida novo.
Esta ação de Jesus em nós produz-se quase sempre de forma discreta e calada. O mesmo crente apenas intui uma presença impercetível. Às vezes, no entanto, invade-nos a certeza, da alegria incontida, a confiança total: Deus existe, ama-nos, tudo é possível, inclusive a vida eterna. Nunca entenderemos a fé cristã se não acolhemos a Jesus como o caminho, a verdade e a vida.

LA VIA
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Alla fine dell’ultima cena, i discepoli cominciano a intuire che Gesù non starà più molto tempo con loro. L’andarsene frettoloso di Giuda, l’annuncio che Pietro lo rinnegherà presto, le parole di Gesù sulla sua prossima partenza, hanno lasciato tutti sconcertati e abbattuti. Che sarà di loro?
Gesù coglie la loro tristezza e il loro turbamento. Il suo cuore si commuove. Dimenticando se stesso e quello che lo aspetta, Gesù cerca di animarli: Non sia turbato il vostro cuore. Abbiate fede in Dio e abbiate fede anche in me. Più tardi, nel corso della conversazione, Gesù fa loro questa confessione: Io sono la via, la verità e la vita. Nessuno viene al Padre se non per mezzo di me. Non devono dimenticarlo mai. Io sono la via. Il problema di molti non è che vivano smarriti e sviati. Semplicemente, vivono senza via, persi in una specie di labirinto: andando avanti e indietro sulle mille strade che, dal di fuori, hanno loro indicato le consegne e le mode del momento.
E che può fare un uomo o una donna quando si trova senza via? A chi si può rivolgere? Dove può andare? Se si avvicina a Gesù, quello che troverà non è una religione, ma una via. A volte avanzerà con fede; altre volte troverà difficoltà, potrà anche retrocedere, ma è in una via sicura che conduce al Padre. Questa è la promessa di Gesù.
Io sono la verità. Queste parole racchiudono un invito scandaloso agli orecchi moderni. Non tutto si riduce alla ragione. La teoria scientifica non contiene tutta la verità. Il mistero ultimo della realtà non si lascia imprigionare dalle analisi più sofisticate. L’essere umano deve vivere davanti al mistero ultimo della realtà.
Gesù si presenta come via che conduce e avvicina a questo Mistero ultimo. Dio non s’impone. Non forza nessuno con prove o evidenze. Il Mistero ultimo è silenzio e attrazione rispettosa. Gesù è la via che ci può aprire alla sua Bontà.
Io sono la vita. Gesù può trasformare la nostra vita. Non come il maestro lontano che ha lasciato un legato di sapienza mirabile all’umanità, ma come una persona viva che dal profondo del nostro essere ci infonde un germe di vita nuova.
Quest’azione di Gesù in noi si produce quasi sempre in forma discreta e silenziosa. Solo lo stesso credente intuisce una presenza impercettibile. A volte, tuttavia, ci invade la certezza, la gioia incontenibile, la fiducia totale: Dio esiste, ci ama, tutto è possibile, anche la vita eterna. Non intenderemo mai la fede cristiana se non accogliamo Gesù come la via, la verità e la vita.

LE CHEMIN
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
A la fin de la dernière Cène, les disciples commencent à pressentir que Jésus ne restera pas très longtemps avec eux. La sortie brusque de Judas, l’annonce du prochain reniement de Pierre, les paroles de Jésus sur son proche départ, les ont laissés tous déconcertés et abattus. Que deviendront-ils ?
Jésus saisit leur tristesse et leur trouble. Son cœur en est ému. Et s’oubliant soi-même et oubliant ce qui l’attend, Jésus essaie de les encourager : « Que votre cœur ne soit pas troublé : vous croyez en Dieu, croyez aussi en moi » ; Plus tard, au cours de la conversation, Jésus leur fait cette déclaration : « Je suis le chemin, la vérité et la vie. Personne ne va vers le Père sans passer par moi ». Ils ne devront jamais l’oublier.
“Je suis le chemin”. Le problème d’un grand nombre c’est qu’ils se sont égarés ou sont déboussolés. Simplement, ils vivent sans chemin, perdus dans une sorte de labyrinthe : parcourant et rebroussant les mille chemins, signalés du dehors, par les consignes et les modes du moment.
Alors, un homme ou une femme sans chemin, que peuvent-ils faire ? A qui peuvent-ils s’adresser ? Où peuvent-ils aller ? S’ils s’approchent de Jésus, ce n’est pas une religion qu’ils rencontreront mais un chemin. Parfois, ils avanceront avec foi ; à d’autres occasions, ils trouveront des difficultés ; ils reculeront peut-être, mais ils se trouvent sur le bon chemin, celui qui conduit au Père. C’est là la promesse de Jésus.
“Je suis la vérité”. Ces paroles contiennent une invitation qui scandalise les oreilles modernes. On ne peut pas tout réduire à la raison. La théorie scientifique ne contient pas toute la vérité. Le mystère ultime de la réalité ne se laisse pas saisir par les analyses les plus sophistiquées. L’être humain doit vivre face au mystère ultime de la réalité.
Jésus se présente comme chemin qui mène et rapproche de ce Mystère ultime. Dieu ne s’impose pas. Il ne force personne ni avec des preuves ni avec des évidences. Le Mystère ultime est silence et attraction respectueuse. Jésus est le chemin qui peut nous ouvrir à sa Bonté.
“Je suis la vie”. Jésus peut transformer progressivement notre vie. Pas à la manière d’un maître lointain qui a laissé à l’humanité un héritage de sagesse admirable, mais comme quelqu’un de vivant, qui depuis le fond même de notre être, met en nous un germe de vie nouvelle.
Cette action de Jésus en nous, intervient presque toujours d’une façon discrète et silencieuse. Le croyant, lui-même, ne devine qu’une présence imperceptible. Cependant, parfois nous sommes envahis par la certitude, par une joie irrépressible, par une confiance totale : Dieu existe, il nous aime, tout est possible, même la vie éternelle. Nous ne comprendrons jamais la foi chrétienne si nous n’accueillons pas Jésus en tant que chemin, vérité et vie.

THE PATH
José Antonio Pagola.
By the end of the Last Supper, the disciples begin to figure out that Jesus won’t be with them much longer. The sudden departure of Judas, the announcement that Peter will deny him soon, Jesus’ words talking about his coming fate – have left them all upset and shaken. What will become of them?
Jesus feels their sadness and their confusion. His heart is touched. Forgetting himself and what awaits him, Jesus tries to encourage them: “Don’t let your hearts be troubled; you trust in God, trust also in me”. Later, as the conversation continues, Jesus makes this confession: “I am the way, the truth, and the life. No one can come to the Father except through me”. They should never forget it.
“I am the way.” The problem of not a few is that they go about lost and misled. Simply speaking, they don’t have a path, they’re lost in a kind of labyrinth, walking back and forth the thousands of paths that, seen from outside, get taken up as the buzz words and fads of the moment.
And what can a man or woman do when they find themselves without a path? From whom can they ask directions? Where can they go? If they come to Jesus, what they will find isn’t a religion, but a path. Sometime they will move forward with faith, other time they will meet difficulties, maybe even going backwards, but they are on a sure path that leads them to the Father. This is Jesus’ promise.
“I am the truth.” These words contain a scandalous invitation for modern ears. Not everything can be reduced to reason. Scientific theory doesn’t encompass all truth. The final mystery of reality doesn’t allow itself to be trapped by analysis, no matter how sophisticated. Human beings must live in the face of the ultimate mystery of reality.

Jesus presents himself as the path that leads us close to that ultimate Mystery. God doesn’t impose Self. God doesn’t force anyone by proofs or evidence. The ultimate Mystery is silence and respectful attraction. Jesus is the way that can open us up to God’s Goodness.
“I am the life.” Jesus can transform our lives. Not as the far off teacher who has left humanity with a legacy of admirable wisdom, but as a living being who from his own depths sows a seed of new life in us.
This action of Jesus in us almost always gets produced in a discrete and quiet way. The believer him/her self only feels an imperceptible presence. Sometimes, however, certainty overtakes us, an overflowing joy, a complete confidence: God exists, God loves us, everything is possible, even eternal life. We will never understand Christian faith if we don’t welcome Jesus as the way, the truth and the life.

BIDEA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Azken Afaria bukatzean, ikasleak sumatzen hasi dira, Jesus ez dutela jada berekin luzerako izango. Judas presaka irtetea, Pedrok laster ukatuko duela iragartzea, Jesusen hitzak laster joango dela esanez: horrek guztiek utzi ditu koloka eta larri. Zer izango da beraiez?
Jabetu da Jesus haien tristuraz eta nahasmenduaz. Bihotza hunkitu dio horrek. Bere buruaz eta datorkionaz ahazturik, ikasleei bihotz ematen ahalegindu da: «Ez dadila larritu zuen bihotza; sinetsi Jainkoagan eta sinetsi nigan ere». Geroago, hizketan ari direla, aitorpen hau egin die Jesusek: «Ni naiz bidea, egia eta bizia. Ezin joan da inor Aitagana, nire bidez ez bada». Ez dute ahaztu behar hori sekula.
«Ni naiz bidea». Oso gutxi ez direnen arazoa, ez da bidea galdurik edo bide okerretik ibiltzea. Besterik gabe, biderik gabe bizi izatea dute arazoa, labirinto antzeko batean galdurik: aurrera eta atzera ibiliz mila bidetan, unean uneko esloganek eta modek kanpotik esaten dietenei jarraiki.
Eta, zer egin lezake gizon edo emakume batek biderik gabe dagoenean? Norengana jo lezake? Nora joan liteke? Jesusengana hurbiltzen bada, aurkituko duena, ez da izango erlijio bat, baizik bide bat. Batzuetan, fedez egingo du aurrera; beste batzuetan zailtasunekin egingo du topo; are gehiago, atzera ere egin lezake, baina bide zuzenean dabil, Aitagana daraman bidean. Horixe da Jesusen promesa.
«Ni naiz egia”. Hitz hauek gonbit eskandalagarri dira belarri modernoentzat. Den guztia ez da mugatzen arrazoiaren mailara. Teoria zientifikoak ez du berekin egia osoa. Errealitatearen azken misterioa ezin atzeman daiteke analisi sofistikatuenen bidez. Errealitatearen azken misterioa begi aurrean duela bizi behar du gizakiak.
Azken Misterio horretara gidatzen eta hurbiltzen gaituen bide bezala aurkeztu zaigu Jesus. Jainkoak ez du inor derrigortzen. Inor ez du behartzen proben eta ebidentzien bidez. Azken Misterio hori isiltasun da eta errespetuzko erakarpen. Jesus da bere Ontasunera ireki gaitzakeen bidea.
«Ni naiz bizia». Gure bizitza eraldatuz joan daiteke Jesus. Ez urruneko maisu bat bezala, gizadiari jakinduria miresgarriko altxor bat utzia dion maisu bat bezala, baizik eta bizi den norbait bezala, geure izatearen hondo-hondoan, bizi berri baten hazia ereiten digun norbait bezala.
Jesusen egintza hori, gure baitan, era lau eta isilean gauzatzen da ia beti. Fededunak berak ere sumatu bakarrik egiten du atzeman ezineko presentzia bat. Batzuetan, alabaina, ziurtasunak betetzen gaitu, gorde ezineko pozak, erabateko konfiantzak: bada Jainkoa, maite gaitu, dena da posible, baita betiko bizia ere. Ezin ulertuko dugu kristau-fedea, Jesus onartzen ez badugu bide, egia eta bizi bezala.

EL CAMÍ
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
En acabar l’últim sopar, els deixebles comencen a intuir que Jesús ja no estarà molt de temps amb ells. La sortida precipitada de Judes, l’anunci que Pere el negarà molt aviat, les paraules de Jesús parlant de la seva pròxima partida, els han deixat desconcertats i abatuts. Què serà d’ells?
Jesús capta la seva tristesa i la seva torbació. El seu cor es commou. Oblidant-se de si mateix i del que l’espera, Jesús tracta d’animar-los: «Que els vostres cors s’asserenin. Creieu en Déu, creieu també en mi». Més tard, en el curs de la conversa, Jesús els fa aquesta confessió: «Jo sóc el camí, la veritat i la vida. Ningú no arriba al Pare si no és per mi». No han d’oblidar-ho mai.
«Jo sóc el camí». El problema de no pocs no és que viuen extraviats o desencaminats. Senzillament, viuen sense camí, perduts en una mena de laberint: caminant i desfent els mil camins que, des de fora, els van indicant les consignes i modes del moment.
I, què pot fer un home o una dona quan es troba sense camí? A qui pot adreçar-se? On pot acudir? Si s’acosta a Jesús, el que trobarà no és una religió, sinó un camí. De vegades, avançarà amb fe; altres vegades, trobarà dificultats; fins i tot podrà retrocedir, però es troba en el camí encertat que condueix al Pare. Aquesta és la promesa de Jesús.
«Jo sóc la veritat». Aquestes paraules contenen una invitació escandalosa a les oïdes modernes. No tot es redueix a la raó. La teoria científica no conté tota la veritat. El misteri últim de la realitat no es deixa atrapar per les anàlisis més sofisticades. L’ésser humà ha de viure davant el misteri últim de la realitat
Jesús es presenta com a camí que condueix i s’acosta a aquest Misteri últim. Déu no s’imposa. No força ningú amb proves ni evidències. El Misteri últim és silenci i atracció respectuosa. Jesús és el camí que ens pot obrir a la seva Bondat ..
«Jo sóc la vida». Jesús pot anar transformant la nostra vida. No com el mestre llunyà que ha deixat un llegat de saviesa admirable a la humanitat, sinó com algú viu que, des del mateix fons del nostre ésser, ens infon un gèrmen de vida nova.
Aquesta acció de Jesús en nosaltres es produeix gairebé sempre de forma discreta i callada. El mateix creient només intueix una presència imperceptible. De vegades, però, ens envaeix la certesa, l’alegria incontenible, la confiança total: Déu existeix, ens estima, tot és possible, fins i tot la vida eterna. Mai entendrem la fe cristiana si no acollim Jesús com el camí, la veritat i la vida.

O CAMIÑO.
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Ao final da última cea, os discípulos comezan a intuír que Xesús xa non estará moito tempo con eles. A saída precipitada de Xudas, o anuncio de que Pedro o negará ben axiña, as palabras de Xesús falando da súa próxima partida, deixáronos a todos desconcertados e abatidos. Que vai ser deles?
Xesús capta a súa tristeza e a súa turbación. O seu corazón conmóvese. Esquecéndose de si mesmo e do que lle espera, Xesús trata de animalos: ”Que non se turbe o voso corazón; crede en Deus e crede tamén en min”. Máis tarde, no curso da conversación, Xesús failles esta confesión: “Eu son o camiño, a verdade e a vida. Ninguén vai ao Pai, senón por min”. Non o han esquecer nunca.
“Eu son o camiño”. O problema de non poucos non é que viven extraviados ou descamiñados. Sinxelamente, viven sen camiño, perdidos nunha especie de labirinto: andando e desandando os mil camiños que, desde fóra, vanlles indicando consignas e modas do momento.
E, que pode facer un home ou unha muller cando se atopa sen camiño? A quen se pode dirixir? Onde pode acudir? Se se achega a Xesús, o que atopará non é unha relixión, senón un camiño. Ás veces, avanzará con fe; outras veces, atopará dificultades; ata poderá retroceder, pero está no camiño acertado que conduce ao Pai. Esta é a promesa de Xesús.
“Eu son a verdade”. Estas palabras encerran unha invitación escandalosa aos oídos modernos. Non todo se reduce á razón. A teoría científica non contén toda a verdade. O misterio último da realidade non se deixa atrapar polas análises máis sofisticadas. O ser humano ten de vivir ante o misterio último da realidade
Xesús preséntase como camiño que conduce e achega a ese Misterio último. Deus non se impón. Non forza a ninguén con probas nin evidencias. O Misterio último é silencio e atracción respectuosa. Xesús é o camiño que nos pode abrir á súa Bondade.
“Eu son a vida”. Xesús pode ir transformando a nosa vida. Non como o mestre afastado que deixou un legado de sabedoría admirábel á humanidade, senón como alguén vivo que, desde o mesmo fondo do noso ser, nos infunde un xerme de vida nova.
Esta acción de Xesús en nós prodúcese case sempre de forma discreta e calada. O mesmo crente só intúe unha presenza imperceptíbel. Ás veces, con todo, invádenos a certeza, a alegría que non se pode conter, a confianza total: Deus existe, ámanos, todo é posíbel, incluso a vida eterna. Nunca entenderemos a fe cristiá se non acollemos a Xesús como o camiño, a verdade e a vida.

eclesalia.net